يادداشت پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛

اقتصاددانان و دولتمردان مجبور بودند در ميان تئوري هاي موجود توسعه به دنبال گزينه اي متناسب براي رفع و دفع مشکلات کشور باشند. طبيعي بود آنها ترجيح مي دادند به سمت سريعترين و سهل الوصول ترين راه پيش بروند .

در آن دوران مسؤولان وقت و برخي اقتصاددانان گمان داشتند؛ مي شود و مي توان با اجراي چند حرکت ساده؛ فقر، بيکاري، تورم، بي عدالتي و ... را کيش و مات کرد. البته فشار نهادهاي بين المللي در حوزه اقتصاد در آن ايام و نوعي توافق جهاني موسوم به اجماع واشنگتن مبني بر کارآمد بودن سياستهاي اقتصادي خاص در انتخاب گزينه متناسب از سوي مسؤولان ايران در آن مقطع را نيز نبايد از نظر دور داشت. رويکرد ساده انگارانه اقتصاددانان و دولتمردان به معضلات اقتصادي کشور در کنار تشويقها و فشارهاي جهاني براي اجراي آن سياستها که از آن به سياستهاي تعديل ساختاري ياد مي شد دست به دست هم داد تا مسؤولان با سرعت هرچه تمام تر اين سياستها را اجرايي کنند و ازآنجا که همواره دقت فداي سرعت مي شود اين بار نيز نتيجه هماني شد که نبايد مي شد. نيازي به گفتن نيست که سياستهاي تعديل نه تنها نتوانست مشکلي از مشکلات اقتصادي را از شانه کشور بردارد، بلکه به بروز و ظهور معضلات و مشکلاتي تازه منجر شد به گونه اي که مسؤولان را به عقب نشيني از اجراي سياستهاي تعديل واداشت و در نهايت کار در نيمه راه رها شد و تنها تجربه تلخ آن در کام ملت باقي ماند.

اينک اقتصاد ايران به تقاطع يازدهم رسيده است، اين روزها و آن روزها يک وجه مشترک دارد و آن اجماع مسؤولان و نخبگان بر سر بهبود معيشت مردم است و پيشرفت اقتصادي هم همين را مي خواهد، هيچ کس وجود ندارد که با اين توافق مخالف باشد، اما اين بار نيز پرسش بعدي روياروي ماست. ما بايد به درستي با اين سوال مهم براي بهبود معيشت و پيشرفت اقتصادي پاسخ بدهيم: «چگونه؟»

امروز ديگر دولتمردان جوانان تازه کاري نيستند که سوداي حل موانع تاريخي توسعه را در سر داشته باشند ايشان پيران پخته اي شده اند که بخوبي در يافته اند که هيچ راه يک شبه اي براي هر ره صد ساله اي در اقتصاد وجود ندارد.آنها ديگر امروز به مدلهاي توسعه غربي به ديده ترديد مي نگرند و دنبال الگوهاي پيشرفت بومي هستند. به تورم، نگاه ساختاري دارند و ساختارهاي اجتماعي و فرهنگي را در سازوکارهاي ايجاد بيکاري موثر مي دانند. مسؤولان و نخبگان امروز وابستگي به مسير طي شده را بخوبي درک کرده اند و مي دانند که زندگي اقتصادي مردم در زمين نهادها حرکت مي کند و نه در آسمان قيمتها .

شايد اين براي نخستين بار در تاريخ ايران باشد که دولتمرداني با توشه تجربه اي تلخ، دوباره بر سرکار مي آيند و البته اين را بايد به فال نيک گرفت، زيرا آنها مي توانند با تدبير و تجربه پس از دو دهه؛ اميد به آينده اي شيرين را به ما نويد دهند.